કેટલાક દિવસોની માથાકુટ પછી આખરે ભત્રીજા હર્ષ માટે દેખીતી સારી સ્કૂલ મળી ગઇ. સારી સ્કૂલ શોધવા એકાદ અઠવાડિયું નિકળી ગયું.  જોકે જે જે શાળાની મુલાકાત લીધી તે દરેકે હથેળીમાં ચાંદો ચોક્કસ બતાવી આપ્યો. પણ કરવું શું?  ડગલે ને પગલે, શેરીએ કે મહોલ્લાના નાકે જ્યાં જઇએ ત્યાં ઇન્ટરનેશનલ સ્કૂલનાં પાટીયા લટકી રહ્યાં છે, અને બોર્ડમાં પ્રથમ, A+  ગ્રેડ કે સેન્ટર  ફસ્ટ ના આંખો આંજી દેતા હોર્ડિંગ્સ લાગ્યાં છે. અભણ કે ગભરુ વાલી  બીચારો અંજાઈ જાય તે સ્વાભાવિક છે. અધુરામાં કંઈ બાકી હોય તેમ શહેરના મોટા મોટા બંગલાની બહાર લટકતી તકતીઓ જોઇ, બંગલાઓની અંદરની વાસ્તવિકતાથી અજાણ્યા આ ભીરુ માણસ જે પોતે ન મેળવી શક્યા તે પોતાના સંતાનો પાસે ઇચ્છા રાખવા મજબૂર થઇ જાય છે. અને ઉઘાડી લૂંટ કરનારી આવી શાળાઓમાં પોતાની જાત ઘસી ને એકઠી કરેલી મૂળી ડિપોઝિટ, સ્કૂલ ફિ, ટ્યુશન ફિ અને કંઈ કેટલાય અઘરા શબ્દોની માયાજાળના ગૂંચવાડા ઉકેલ્યા વિના જ ભરી આપે. ફિ પહોંચ ને ઘડી પાડતાં પાડતાં જાણે બબડી રહે છોકરાંઓ ને ભણાવવા હોય તો ફિ તો ભરવી પડેને !!! અને આવા બેબસ માતા- પિતા આંખોમાં સંતાનોના સોનેરી ભવિષ્યની આશા લઇ બીજા સત્રની ફિ માટે  ફરી તનતોડ મહેનત કરવા લાગે છે. ક્યાં સુધી આ બધું ચાલશે? ? કયાં સુધી સવાર સાંજનું કમાતો માણસ  લૂંટાતો રહેશે? ?